Βαπτσάρωφ Νικολά
Σκληρά τα μπράτσα μπλέξαμε
με σένα πρέπει άγρια να τσακωθεί κανένας.
Κυλάει το αίμα απ' την καρδιά μου,
ασύ λυγάς. Λοιπόν; -
ο ένας απ' τους δυο θα χτυπηθεί
ο ένας απ' τους δυο θα πέσει
κι ο νικημένος θα 'σαι συ.
Δεν το πιστεύεις; Δε φοβάσαι;
Μα έχω υπολογίσει κάθε χτύπημα
συγκέντρωσα και το στερνό μου θάρρος
θα νικηθείς
σάπια ζωή, που 'χεις βρωμίσει.
Ε, δεν πρωτοπιανόμαστε σήμερα δα στα χέρια.
Έτσι δεν είναι;
Η μονομαχία μας είναι πολύ παλιά.
Το φλογερό μας πάλαιμα
κρατάει καιρό, το ξέρεις.
Χρόνια που τα δυο μπράτσα μας
μπλέχτηκαν εχτρικά.
Και τη χτηνώδικη σκληρή γροθιά σου
ποτέ μου δε θα λησμονήσω.
Μια έκρηξη γκρίζου μες στ' ανθρακωρυχείο
του πετροκάρβουνου τη στοίβα
που έθαψε
στης γης τα βάθη δεκαπέντε ανθρώπους
τη μαύρη στοίβα
που 'θαψε
πτώματα
δεκαπέντε.
Το 'να απ' αυτά
ήμουνα
εγώ.
Μπροστά στή στοίβα
καπνίζει
ένα πιστολέτο
παρατημένο χάμω.
Το πτώμα αργά σκληραίνει...
Κι ούτε κραυγή
κι ούτε ένας θόρυβος -
έν' άψυχο δεμάτι άνθρώπου
ύστερα - βρώμα, δυσωδία.
Και όλο αυτό έτσι ύπουλα...
Δίχως μια μάχη
δίχως εν αναπήδημα θυμού για τη ζωή
δίχως βλαστήμια.
Ποιος ήτανε
μήπως θυμάσαι;
Ήμουν
εγώ.
Στο υγρό λιθόστρωτο
ριγμένος
ένας λεβέντης σκοτωμένος σε καρτέρι.
Ο ουρανός που 'δε το φονικό,
ο ουρανός μ' εκρηκτικές ύλες γεμάτος
με πάταγο κι οργή θα γκρεμιστεί
απάνω στη βουβή πλατεία.
Αυτό το σκοτωμένο παληκάρι
που πλέει στο αίμα του
κει δα -
είν' αδερφός μου -
μέσα στα γυάλινα του μάτια
μίσος κι αγάπη
καίνε κι αστράφτουν.
Το τέρας
ο αχρείος
που το 'ριξε
τα ίχνη του εξαφάνισε
αμέσως.
Συ τον θυμάσαι αυτό τον άνανδρο;
Ήμουν
εγώ.
Μήπως θυμάσαι στο Παρίσι
ένα νεκρό παιδί
πάνω στ' οδόφραγμα;
Ένα παιδί που έπεσε στη μάχη
καθώς πολέμαγε με λύσσα
το σκουριασμένο πνεύμα
το καταματωμένο;
Από τις ξιφολόγχες
στις φλέβες του τις παιδικές
σιγά σιγά πήζει το αίμα.
Κι όμως πάνω στα χείλη του
αχνό χαμόγελο γλυστράει.
Ύστερα τα χειλάκια του παίρνουν να μελανιάζουν
μα μες στα μάτια του
καίει μια φλόγα
λες τραγουδούν τα μάτια του:
«Αγαπημένη ελευθερία...»
Ένα χαμίνι είναι κει δα
από τουφέκι θερισμένο.
Πεσμένο χάμω
κι από το κρύο του θανάτου
κοκκαλωμένο.
Μήπως θυμάσαι
ποιο ήταν κείνο το χαμίνι;
Ήμουν εγώ!
Μήπως θυμάσαι
ένα μοτέρ
που τρύπησε
με γέλιο θριαμβικό
σίγουρο για τον εαυτό του
πυκνές ομίχλες
μες στο υγρό διάστημα
εκεί που μήτε ένα πουλί
δε φτάνει;
Ένα μοτέρ με δυο φτερά
που σχίζουν
το παραπέτασμα του πάγου
αλλάζοντας τη γήινη τροχιά
κι ανοίγοντας με - ατμούς κι εκρήξεις
το δρόμο της προόδου.
Το μοτέρ που τραγουδάει κει ψηλά
ειν' έργο των χεριών μου.
Και το τραγούδι του μοτέρ
είν' αίμα της καρδίας μου.
Αυτός που 'χει τα μάτια καρφωμένα
απάνω στην ευαίσθητη πυξίδα
ο άνθρωπος
που 'στησε πόλεμο
με τις ομίχλες
και το ψύχος του Βορρά
ποιος ήτανε
μήπως θυμάσαι;
Ήμουν εγώ.
Κ' είμαι κι εδώ
κι εκεί.
Παντού -
Χειρώνακτας στο Τέξας
στην Αλγερία χαμάλης,
ποιητής...
Παντού ειμ' εγώ!
Τι σκέφτεσαι λοιπόν;
να με νικήσεις θα μπορέσεις,
κατσούφα, βρώμα,
ζωή αισχρή, κακούργα;
Εγώ
ανάβω
εσύ καις,
κ' οι δυο μας
στην πάλη αυτή
μουσκεύομε στον ίδρωτα.
Ωστόσο, εσύ, απόκαμες
λιγοψυχας
λυγίζεις.
Ίσως γι' αυτό
εξακοντίζεις την αιχμή σου
έτσι ωμά
μες στης στερνής ώρας τη φρίκη.
Βλέπεις λοιπόν
εκεί που ήσουνα εσύ
εμείς, όλοι μαζί,
θα χτίσομε με πείσμα
ζωή καινούργια
ποθητή
κι ωφέλιμη,
ω, τι ζωή!
| Επόμενο > |
|---|
