Βαπτσάρωφ Νικολά
Μητέρα,
σκοτώθηκε ο Φερναντές!
Ο Φερναντές
είναι κει δα κάτω απ' τη γη!
Ο Φερναντές μας πια δε ζει!
Ο Φερναντές
μες στά χωράφια ξεκουράζεται
μπροστά στα τείχη της Μαδρίτης.
Κ' ήταν τόσο καλός,
γιατί να τον σκοτώσουν;
Μήπως με το δικό του θάνατο
ο αγώνας τους θα 'παιρνε τέλος;
Μητέρα, μοναχά σε σένα
μπορώ τον πόνο μου να πω.
Συ καλά ξέρεις τ' είναι πόλεμος
τα δάκρυα του δεν έχουν τελειωμό -
Κολλάς το βλέμμα σου πάνω σ' ένα διαβάτη
ζητάς από τα μάτια του να μάθεις κάτι,
μα βλέποντας σε πόνο δεν ορίζουν
βουβά τα δάκρυα τα πλημμυρίζουν.
Μπορεί ένας αδερφός του να σκοτώθηκε
μπορεί ο αγαπημένος, ο ακριβός!
Μπορεί από «σράπνελ» να θερίστηκε
της λεβεντιάς του ο βλαστός.
Μη βαργομάς, μη λες «δεν έπρεπε
να χτυπηθεί με τέτοιο πάθος».
Σίγουρα, μάνα, είχε δίκιο ο Φερναντές
εμείς, θαρρώ, κάνομε λάθος -
Απ' όλους μας αυτός μονάχα μπήκε
στην πιο τρανή αλήθεια της ζωής -
πώς κάλλιο να πεθαίνεις πολεμώντας
παρά σαν υποζύγιο να ζεις.
Ψωμί είχαμε αρκετό. Ένα καρβέλι
αρκούσε να χορτάσομε κ' οι δυο.
Όμως για τα παιδιά μας αύριο;
θ' αρκούσ' ένα καρβέλι; σε ρωτώ.
Ύστερα είν' ακόμα κάτι άλλο
που να το νιώσεις δύσκολο είναι συ.
Γι' αυτό το «κάτι» φεύγουν το μεγάλο,
δεν πολεμάνε μόνο για ψωμί.
Σήμερα θάψανε τους εκατό
που μες στους υπονόμους συντριφτήκαν.
Τους είδα με τα μάτια μου, εκατό -
να το ιστορήσω ωστόσο δε μπορώ.
Ό,τι είδα κει για μένα ήτανε θαύμα,
αχ, πως φεγγόλαμπαν τα πρόσωπα τους -
θαρρείς τους φώτιζε μια νέα μέρα
κι όλοι χαμογελούσανε, μητέρα!
Είδα πολλούς μες απ' τα φέρετρα,
ναι, απ' τις τέσσερις σανίδες,
πεθαίνοντας τα χέρια τους να τείνουν
ο ένας στον άλλο να τα δίνουν.
Όλοι ενωμένοι και στο θάνατό τους,
όλοι ενωμένοι, σώματα, ψυχές,
και στ' ανοιχτά τους μάτια καίγαν
χαράς απίστευτης φωτιές!
Και ξαφνικά κατάλαβα πως όμοια έτσι
κι ο Φερναντές μας έπρεπε να πάει.
Ω, ακριβέ, που χάθηκες στη μάχη του πολέμου
και πια δε θα σε ιδώ ποτέ μου.
Σκοτώθηκε, μητέρα, ο Φερναντές!
Μητέρα, ο λατρευτός μου δε ζει πια!
Τον Φερναντές τον σκέπασε το χώμα
κλάψε τα νειάτο του, την τόση του ομορφιά!
Όμως μην κλαις στο γέρο του μπροστά,
δε θ' άντεχε η καρδιά του τέτοιο αγκάθι.
Κρυμένη κάπου κλαίγε τον βουβά -
πως εσκοτώθηκε να μην το μάθει...
Κι αν τύχει και το καταλάβει
κι αν τύχει το υποψιαστεί,
λέγε του συ πως είμαστε καλά
και ότι περιμένομε παιδί.
Πες του, η νύφη σου η Ντολορές,
μαθαίνει παραμύθια για παιδιά...
Και τη ρωτάει, πες, ο Φερναντές:
«κορίτσι να 'ναι; αγόρι; συ τι λες;»...
Αν σου 'γραφα κι άλλη σελίδα, πόνο
θα σου 'δινα, μητέρα, μόνο,
γι' αυτό και δε σου γράφω άλλα λόγια.
Σε χαιρετώ, η κόρη σου.
| < Προηγούμενο | Επόμενο > |
|---|
