Βαπτσάρωφ Νικολά
Θέλω να γράψω
σήμερα
ένα ποίημα
όπου να αναπνέει
των νέων καιρών ο στίχος.
Να πάλλουν μέσα του
οι φτερούγες
του περήφανου
δαίμονα
που τριγύρισε τον κόσμο
από πόλο σε πόλο.
Γιατί όλα αυτά τα δάκρυα;
Γιατί οι άνθρωποι αναστενάζουν
για ένα ρωμαντισμό
ξεπερασμένο;
Ο ρωμαντισμός είναι σήμερα στις μηχανές
των αεροπλάνων
που κελαϊδούν
στο γαλάζιο αιθέρα.
Και μη καταλαβαίνοντας το αγέρωχο τραγούδι τους μάταια
τα μέτωπά σας
κατσουφιάζουν.
Ο ρωμαντισμός κουβαλάει το αιώνιο
ανθρώπινο σφρίγος
πάνω στα γερά
ατσάλινα φτερά του.
Βλέπω στο μέλλον αυτά
τα σμήνη
να σκορπάνε βροχή
τα γεννήματα.
Κι’ απ’ τη μουσική τους
που αναδεύει
από ψηλά
ν’αναβλύζει
ο μόχθος
κι η ελευθερία.
Τα βλέπω, πως,
πετάνε πάνω από τις θάλασσες
ψηλά, πάνω απ’ την κάψα του ισημερινού
πάνω απ’ τα πράσινα λειβάδια
πάνω απ’ το χιόνι το αρκτικό.
Ετούτος ’δώ, είναι ο νέος ρωμαντισμός
που γεννιέται
και παίρνει σάρκα.
Κι έτσι ενσαρκωμένος
σ’αεροπορικό
σμήνος
περιδιαβάζει σήμερα
άπ’ τη μιαν άκρη
ως
την άλλη
τον κόσμο.
| < Προηγούμενο | Επόμενο > |
|---|
