Ποριώτης Νικόλαος
Ο ΝΕΟΣ
Στου γιαλού την άκρη βαθιά κοιμάται
και απαλά το κύμα τον νανουρίζει,
και γλυκά τ’ αέρι τον τραγουδάει,
ο Αγαπημένος!
Μα γιατί το χέρι στην άρμη απλώνει;
Κρίνο απορριγμένο σε αχανή στέρνα...
Πώς του δοξαρεύει ο ήλιος τα μέλη!
Ας τον ξυπνήσω...
Σίμωσα. Και μένει κουφός στο βήμα,
που άλλοτε ξυπνούσε φιλιών τραγούδια.
Στα μαρμαροστήθια, φριχτό ένα μαύρο
του άνθισε γιούλι.
Βυσσινά τα χείλη... Μ’ ας του φιλήσω
τα ιλαρά που βλέπουν γλυκά του μάτια.
Σκύβω: και - αχ, ωιμένα! - δεν καθρεφτίζουν
πια την μορφή μου!
Ο ΑΝΤΡΑΣ
Μου έλειψε. Και μου είπαν: - Έν’ άτι ολόρθο,
μούγγριζε και σειόταν, κι’ ομπρός του ο φράχτης
με κορμιά-λιθάρια και αγκάθια-λόγχες.
Πώς να πέραση;
Και άσειστος Εκείνος, ανάερος όλος,
με αστραπή στη χέρα, βροντογελούσε,
το άτι να σηκώση και να πετάξη,
Βελλεροφόντης.
Και, αχ! πικρό ένα βόλι το γέλοιο πήζει,
μα δεν πέφτει ο ήρωας, ο άσειστος στύλος.
Και σαν από Χάρου φτέρνα κρουσμένο
το άτι πετιέται.
Να! Ο νεκρός οργώνει πολέμια σπλάχνα,
ραίνοντάς τα - ω ζήλεια - με θείον ιχώρα...
Ω Άπιστε! δεν είναι τα καρπερά μου
που όργωνες σπλάχνα!
Ο ΠΡΕΣΒΥΤΗΣ
Ρίγος γιατί νοιώθω κρυφό στα μέλη;...
Τι κορμί! - Ένας βράχος φίλδισι αρχαίο,
κι’ η κορφή του γνέμα Νεράιδας με ύσκα
ρούσα πλεγμένο!
Μα βουβό σιμά του το δρυ το πολύβουο
που χρησμοδοτούσεν η αρχαία Δωδώνη
και άλαλο στο στόμα - ρύση που εκέρνα
το άγιο τραγούδι.
Μελανό, σβημένο δαυλί το χέρι
που - είναι χρόνια! - απλώθη στ’ αγνά λαιμά μου,
και φιλί στην κόμη χρησμός μου εδόθη
«Καρδιές θα κάψης!».
Αχ! πώς έφλεξα όλη στο χάδι εκείνο,
και πώς με παγώνει τώρα η θωριά σου!
στερνέ μου και πρώτε - να πω: ερωμένε; -
που δε μ’ εχάρης!
Ο ΓΕΡΟΣ
Πάει κι’ αυτός ο γέρος! «Αυτός ο γέρος!»
μέσα μου έκραζα, όταν έμπειρα, λάγνα,
της νιότης σκαντάλια, τα υγρά του μάτια
μ’ έγδυναν όλη!
Ντυμένα είναι τώρα με αγανή πάχνη,
και τα χιόνια - υφάδι στο αχνό στημόνι
της σεμνής γενειάδας - σάβανο με άγρια
κρίνα του υφαίνουν.
Ας του το κεντήσω με οπάλλια δάκρυα!
και ρουμπίνι ας τρέξη το αίμα στα στήθια
που άσεμνα του ανοίγω, γοερά βογγώντας
το μυρολόι!
Φεύγει, ωιμέ! κι’ η μόνη παρηγοριά μου...
Πάει με τους λεβέντες στον Άδη κι’ ο Ίσκιος!
Α! όλους μου τους πήρεν η Μία, η Μεγάλη
Μάννα-Ερωμένη!
| < Προηγούμενο | Επόμενο > |
|---|
