Ποριώτης Νικόλαος
Στο γυρισμό τους γλυκά τους φιλούσανε,
κι’ άνθιζε αλόη στα χείλη τους ο Λόγος:
Η ΓΥΝΑΙΚΑ
Γυρνά ο καλός μου. Πάλι χρυσόφεγγο
θα κοσμολάμπη το άστρο της νιότης μου.
Ποιος με είπε χήρα, μαυροφόρα;
Φίδια στο στόμα του να φωλιάσουν!
Ήρθε ω χαρά μου! Σαν πρώτα, ολόδιψα
τα ωραία του μάτια θέλουν τα κάλλη μου.
Στην αγκαλιά σου λυώσε με, ήρωα!
φέρε τα χείλη σου να δροσίσω.
(Το αγκάλιασμά του, μάρμαρο εντάφιο.
Τι άθερμα χείλη! Βρέφος με φίλησε;
Ωιμέ, η λαχτάρα του ερχομού του
που έτρεμα σύφλογη μη με κάψη!).
- Τρέμεις, δακρύζεις, ο άντρας ο αδάκρυτος:
Και λες;... Τι φίδι σ’ ένα θρηνόγελο
μαύρη αμποδένει τη ζωή μου!
Με άφησε ο πόλεμος με άντρα χήρα.
Η ΜΑΝΝΑ
Γλυκό μου αγόρι, ποιος μου σου βάσκανε
τ’ αντρειωμένα χέρια, όταν είδωλο
ξανά με πλάθαν, τη γεννήτρα,
σε άλυωτο μάρμαρο να φαντάζω;
Τα πλαστουργά σου χέρια - ω, μην έσωνε
ν’ αδράξουν άρμα, σύνεργο αντίχαρο! -
ψωμί και δόξα δε θα φέρνουν
πια στη ζωντάκληρη μάννα, εμένα!
Πολέμιο χώμα τα χάρηκε άψυχα,
τα που χάριζαν ψυχή στα χώματα.
Μα έλα, πουλί μου, να σε θρέψω,
που άπλερο, αφτέρουγο μου είσαι πάλι.
Να καταντήσω στ’ άθλια γεράματα
στέρφα λεχώνα, ποια Μοίρα μου έκλωθε;
Δεν έχω η δόλια πια ν’ ανοίξω
στήθια πολύγαλα στο χρυσό μου!
Η ΚΟΡΗ
Γιατί, πατέρα, μου είπες φιλώντας με,
σαν ξεκινούσες: «ασκημοκόριτσο!»
κι’ εγώ, τηρώντας στον καθρέφτη,
πείσμωσα ηλιόφεγγη; «τυφλός είσαι;»
Μαύρο ένα χρόνο μου έλειπες, έλειπες!
κι’ εγώ σε κάλλη μέστωνα ολάνθιστα,
που οι νιοι στο διάβα μου - ω καμάρι! -
μάτια ολοφλόγινα μου γυρνούσαν.
Μα - έβραζε εντός μου το αίμα του Οιδίποδα; -
με μια εγώ λαύρα ζούσα και ομόρφαινα,
πως της μορφής μου τ’ αγνό φέγγος
μόνο τα μάτια σου να θαμπώση!
Και ήρθες. Δε βλέπεις. Aκούς τα κάλλη μου,
που άλλη το φως σου φλόγα κεραύνωσε.
Πάλι - ω κατάρα! - στύλος του ίσκιου
πάει θυροδέρνοντας η Αντιγόνη...
Η ΑΔΕΛΦΗ
Τι αδερφομοίρι μου έλαχε! Δίμελο
ν’ ανθούμε ακρόδι σε νιότη αδρόχυμη,
και άγριο σαράκι να ωριμάση
στο Χάρο φίλεμα πρώτη εμένα!
Κρίμα! να φύγης με άχαρα μέτωρα:
«Ποιος νύχτιος πόθος τα μήλα δάγκασε;
Καημός τα ρόδα ποιός ροδίζει;...
Μα, ως νάρθω, ετοίμαζε νυφοστόλι.»
Τι νυφοστόλι! Που έστρωνα σάβανο,
κι’ ολόχρονο είχα καύκο τον έχτικα
στο έρμο κλινάρι, πότε νάρθης
με νεκροστέφανα καρτερώντας!
Ωιμέ, αδερφέ μου, σε βαρυγγώμησα,
κι’ ήρθες... Τα ρόδα βόλι σου μάρανε.
Μην τρέχης. Στάσου! Ας πάμε ταίρι,
τα πριν αταίριαστα, στο ίδιο μνήμα.
Η ΚΑΛΗ
Διάβαινε, και ήταν, ο Άρης, ολάρματος,
φαρομανώντας σαν άτι ασπέδιστο
κι’ εγώ, τα γιούλια κλειώντας μάτια,
τον ίμερο έσταζα δάκρυ δάκρυ.
Σας είδε - ωιμένα! - και δε σας άγγιξε,
δειλά και δόλια κάλλη μου ατρύγητα!
Κι’ η ορμή του εσπάρθη σε άξενα όρη,
κι’ έμεινε ακάρπιστος ο έρωτάς μου.
Διαβαίνει τώρα... Ποιος είδε Κένταυρο
πεδικλωμένο χάμω να σέρνεται;
Τα ηδονικά του μάτια - ω πίκρα! -
δέονται, δέονται την Αγάπη.
Στα δεκανίκια να πλέξω στόλισμα,
λες, στους ανθούς μου; - Κλάψε τ’ αφίλητα
χείλη, φτωχέ μου!Ποιος μισάντρας
με αγάπη γέρασε πονολύτρα;
ΕΝΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
Δόλιος εγώ, που χλωμά θρηνοστάφυλα
σε αμπέλι γυναίκειο τρυγώ!
λες και δεν έχω στεφάνι μου αθάνατο
τη Δόξα τη Δόξα!
Τάχα δεν έχτισα αιμόβρεχτα σώμπολα
τα μέλη μου σε άξιο βωμό;
τάχα η Πατρίδα μπροστά μου δεν έσκυψε
με σέβας; - με σέβας!
Τι κι’ αν το φύλλο μαράθηκε; Πέφτοντας
στη ρίζα χαρίζει χυμό.
Δες! η αροδάφνη ψηλά βαγιοκλάδισε
στα ουράνια στα ουράνια!
Πάψε το θρήνο, ακριβή μου λιγόκαρδη,
και γέλα και στήσε χορό.
Ζω! - δε με βλέπεις; - Τραγούδησε ολόχαρη
θριάμβου παιάνα!
ΚΙ Ο ΚΡΥΦΟΣ ΑΝΤΙΛΑΛΟΣ
Ψεύτης εγώ, που γραμμένος στο βήσσαλο
διαβαίνω, νεκρός της χαράς!
Τί κι’ αν γελώ; - πικροστάζει απ’ το γέλοιο μου
το κλάμα το κλάμα!
Πλάστης μιας δόξας κι’ αν είμαι, - όπως γύρισα,
ποια δόξα μπορώ να χαρώ;
Σβύνει για πάντα ό,τι πρώτα με ωριόφεγγε,
κι’ εγώ ήμουν το φως του.
Μέσα στη δάφνη, που σύγκλαδη αράχνιασε
της ζήλειας φωλιάζει ο σκορπιός.
Ω κάμπε, ω στάρι, που μ’ αίμα σας πότισα,
να βόσκουν οι βρούχοι!
Κλάψτε με! - η αντίμαχη φλόγα δε μ’ άναψε
στην ξέσκλαβη χώρα πυρσό
δεν προβοδήσαν κι’ εμένα σαν ήρωα
στα Ηλύσια παιάνες!
| < Προηγούμενο | Επόμενο > |
|---|
